บริดเจอร์ตันที่ฝันใฝ่ - Romancing Mister Bridgerton (Bridgertons #4)

ชื่อเรื่อง บริดเจอร์ตันที่ฝันใฝ่ (Romancing Mister Bridgerton)
จากชุด บริดเจอร์ตัน (Bridgertons)
ผู้แต่ง Julia Quinn
ผู้แปล มัณฑุกา
โรมานซ์ ย้อนยุค
สำนักพิมพ์ แก้วกานต์

เรื่องย่อ

ทุกคนรู้ว่าคอลิน บริดเจอร์ตันคือหนุ่มเจ้าเสน่ห์อันดับหนึ่งในลอนดอน...

เพเนโลพี เฟเธอริงตัน แอบรักพี่ชายของเพื่อนสนิท หลังจากเฝ้ามองคอลิน บริดเจอร์ตันมาครึ่งชีวิต เพเนโลพีก็คิดว่าตนเองรู้จักเขาทะลุปรุโปร่งแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งเธอบังเอิญได้พบความลับดำมืดของเขา... และหวั่นใจว่าเธออาจไม่รู้จักเขาเลย

คอลิน บริดเจอร์ตันอ่อนใจกับการถูกใคร ๆ มองว่าเป็นเพียงหนุ่มหน้าใสไร้สมอง เขาเหนื่อยหน่ายกับความซ้ำซากจำเจในชีวิต และสุดระอาที่ทุกคนเอาแต่หมกมุ่นกับเลดี้วิสเซิลดาวน์ นักเขียนข่าวซุบซิบชื่อดังที่กล่าวถึงคอลินในแทบทุกย่อหน้าแรกของคอลัมน์ แต่เมื่อคอลินกลับมาลอนดอนหลังการทัศนาจรในต่างแดน เขาก็พบว่าไม่มีอะไรในชีวิตของเขาที่เหมือนเดิมอีกต่อไป...โดยเฉพาะเพเนโลพี เฟเธอริงตัน!

จู่ ๆ หญิงสาวที่ดูเหมือนเป็นของตายก็กลับมาวนเวียนในความฝัน และเมื่อเขาพบว่าเพเนโลพีเองก็มีความลับซุกซ่อนอยู่ หนุ่มโสดจอมลดเลี้ยวผู้นี้จึงต้องตัดสินใจว่าเธอคือมหันตภัย หรือโอกาสแห่งความสุขชั่วนิรันดร์...

REVIEW

เพเนโลพีแอบรักคอลินคอลินมานานหลายปี และบัดนี้เมื่อทั้งคู่โตขึ้น คอลินได้ออกเดินทางไปทั่ว ไม่อยู่ในลอนดอน ส่วนเพเนโลพีก็เตรียมใจรับชะตากรรมสาวทึนทึกที่คงไม่มีใครมาสู่ขอและคงต้องขึ้นคานอย่างแน่แท้ และวันนี้เมื่อคอลินกลับมา ทั้งคู่ก็มีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งโดยที่บาดแผลจากคำพูดของเขาที่ว่าจะไม่มีทางแต่งงานกับเธอเมื่อหลายปีก่อนจะยังอยู่ แต่มิตรภาพของทั้งคู่ก็ยังดำเนินต่อไปได้

งานสังคมที่แสนน่าเบื่อถูกทำให้หวือหวาขึ้นมาเมื่อเลดี้แดนเบอรีประกาศว่าใครก็ตามที่เปิดโปงเลดี้วิสเซิลดาวน์จะได้รับเงินจากเธอหนึ่งพันปอนด์ นั่นทำให้สังคมลอนดอนต่างวิ่งตามหาตัวจริงของเลดี้วิสเซิลดาวน์ ทุกคนต่างสงสัยกันและกันไม่เว้นแม้แต่คนในบ้านบริดเจอร์ตันและเพเนโลพีที่ใกล้ชิดกับคนบ้านนั้นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวไปเสียแล้ว

spoiler: คลิกเพื่อดู Spoiler

เพเนโลพีมีโอกาสได้แอบอ่านสมุดบันทึกการท่องเที่ยวของคอลินและพบว่าเขามีฝีมือในการเขียน แต่คอลินกลับบ่นว่าเขาไร้ซึ่งเป้าหมายในชีวิต ชื่อเสียงของเขานอกจากในหนังสือพิมพ์ของเลดี้วิสเซิลดาวน์ที่ชื่มชมในเสน่ห์และหน้าตาแล้วก็แทบจะไม่มีอะไรจับต้องได้เลย นั่นทำให้เพเนโลพีน้อยเนื้อต่ำใจว่าเขาที่สามารถทำได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้นั้นยังไม่เท่ากับเธอที่เป็นสาวทึนทึกที่ต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตัวเอง

แต่เมื่อพวกเขาเจอกันอีกครั้ง คำขอโทษก็ถูกเอ่ยออกมา มิตรภาพของพวกเขาไม่สั่นคลอนด้วยเรื่องนั้น แต่เมื่อคอลินมาพบเพเนโลพีที่บ้านและกล่าวว่าเขาสงสัยว่าบางทีเอโลอิสอาจจะเป็นเลดี้วิสเซิลดาวน์ และเขาเป็นกังวลว่านั่นจะทำให้ชื่อเสียงของน้องสาวตนเสื่อมเสียหากมีใครชี้นิ้วไปทางเธอ และบทสนทนานี้ก็เลยไปถึงเรื่องการจูบ หากคอลินจูบเพเนโลพีในห้องนี้ ชื่อเสียงของหล่อนก็คงจะลงเอยแบบเดียวกัน

ใครจะไปรู้ว่าเพเนโลพีจะขอให้คอลินจูบหล่อนจริงๆ และเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาจูบหล่อนและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิม ความงดงามที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน แต่เมื่อผละออกจากกัน เพเนโลพีกลับขอบคุณเขาและนั่นทำให้คอลินรู้สึกผิดเสียเต็มประดา เหมือนกับว่าที่เขาทำลงไปนั้นเพราะความสงสาร เขาจึงผลุนผลันออกมา

คอลินตั้งใจจะขอโทษเพเนโลพีเมื่อพวกเขาเจอกันในงานต่อมา แต่จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อเครสซิดาประกาศว่าตนคือเลดี้วิสเซิลดาวน์ ต่อมาคอลินก็เห็นเพเนโลพีเดินทางไปไหนก็ไม่รู้คนเดียว เขาสะกิดรอยตามไปและพบว่าเพเนโลพีได้ซ่อนกระดาษไว้ในโบสถ์เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง เขาหยิบมันออกมาอ่านแล้วรู้ได้ทันทีว่าเพเนโลพีคือเลดี้วิสเซิลดาวน์ตัวจริง

เมื่อถูกเปิดเผยตัวตน เพเนโลพีไม่มีคำจะแก้ตัว เธอยอมให้เครสซิดามาเป็นเลดี้วิสเซิลดาวน์ไม่ได้ แม้ว่าเลดี้วิสเซิลดาวน์จะประกาศอำลาแล้วก็ตาม แต่ทุกคนต้องรู้ความจริง คอลินกลัวว่าชื่อเสียงของเพเนโลพีจะเสียหายหากความจริงถูกเปิดเผย เมื่อลงจากรถม้า... คอลินจึงจัดแจงของเพเนโลพีแต่งงานทันที

คอลินจะเป็นสามีที่ดีของเธอ งานหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงแต่คอลินไม่แน่ใจว่าเขารักเพเนโลพีหรือเปล่า เขาสับสนงุ่นง่าน แต่ในระหว่างงานหมั้น คอลัมน์สุดท้ายของเลดี้วิสเซิลดาวน์ก็มาถึง เขาโมโหเธอและร่วมรักกับเธอในคืนนั้น แต่เมื่อเธอจะจากไป เขากลับขอร้องไม่ให้เธอไป คอลินรู้ตัวว่าเขารักเธอ ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไร แต่ตอนนี้เขารักเธอ เพเนโลพีไม่เคยมีความสุขเท่ากับตอนนี้เมื่อรักของเธอสมหวัง คอลินบอกความจริงว่าที่จริงแล้วเขาอิจฉา เพเนโลพีมีความสามารถถึงขนาดนี้ ในขณะที่เขาไม่มีอะไรเลย ดังนั้นเพเนโลพีจึงแนะนำให้คอลินตีพิมพ์บันทึกการเดินทางของเขา

แต่แล้วความสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นานหลังจากพิธีวิวาห์ เครสซิดาประติดประต่อความจริงทั้งหมดได้จากคำพูดที่เพเลโลพีเคยพูดกับหล่อนและรู้ว่าเพเนโลพีคือเลดี้วิสเซิลดาวน์ เครสซิดาเรียกร้องเงินหนึ่งพันปอนด์ และเมื่อเพเนโพลีนำเรื่องนี้ไปบอกคอลิน เขาก็หาทางแก้ไขปัญหาโดยการประกาศต่อหน้าสังคมในงานเลี้ยงของดาฟนีและไซมอนว่าเขารักและชื่นชมบูชาภรรยาขนาดไหน และเธอคือเลดี้วิสเซิลดาวน์ เลดี้แดนเบอรีปรบมือชื่นชมรวมไปถึงคนอื่นๆภายในห้อง

ต่อมาคอลินได้ตีพิมพ์หนังสือของเขา และเพเนโลพีที่วางมือจากคอลัมน์ข่างสังคมก็เริ่มลงมือเขียนนิยายเรื่องใหม่เกี่ยวกับสาวไม้ประดับ...

........................................................

เล่มนี้เราอ่านแล้วเฉยมาก ผิดกับเล่มก่อนหน้าเลย เราคาดหวังและรอคอยคู่ของคอลินและเพเนโลพีตั้งแต่เล่มแรก แต่พอได้อ่านกลับ underwhelmed มาก อาจจะเพราะความเนือยของการดำเนินเรื่องหรือพลอตที่หลวมไป ในส่วนของโรมานซ์นั้นเราว่าดูลอยเช่นกัน จู่ๆ คอลินก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีความรู้สึกพิเศษกับเพเนโลพีในเล่มนี้ ซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนคนอ่านถูกบังคับให้เชื่อว่าทั้งคู่รักกันเพราะหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องความรักของพวกเขาและพวกเขาต้องรักกันด้วยเหตุผลนั้น ไม่ใช่เพราะมันลุถึงแก่เวลาเนื่องจากความรู้สึกที่สุกงอมของทั้งสองคนเริ่มพัฒนาไปเป็นอย่างอื่นเสียที

เราว่าเคมีระหว่างพระนางยังไม่มากพอในเล่มนี้ ซึ่งเล่มก่อนหน้าทำได้ดีนะ ลุ้นแทนเพเนโลพี แต่จุดที่คอลินมาตรัสรู้ชอบได้ด้วยตนเองในเล่มนี้เนี่ย เราว่ามันง่ายไปหน่อย ทำให้เนื้อเรื่องดูลอย ถ้ารอไปอีกสัก 2-3 เล่มแล้วค่อยเป็นเรื่องคอลิน สร้าง sexual tension ระหว่างทั้งคู่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆ ให้เข้มข้นกว่านี้อีกนิด คงจะเป็น slow burn romance ที่เจ๋งมากแน่ๆ แต่เข้าใจว่ารอไม่ได้แล้ว มันต้องเล่าตาม timeline กว่าจะถึงตอนนั้นคอลินกับเพเนโลพีคงกลายเป็นลุงป้าไปแล้ว

อ่านจบแล้วยังไม่เชื่อในความรักของทั้งคู่เลย เกิดคำถามในใจว่า... ถ้าเพเนโลพียังตุ้ยนุ้ยเหมือนแต่ก่อน คอลินจะพิศวาสในตัวเธอเหมือนตอนนี้มั้ย ตอนขอแต่งงานเราร้องอิหยังวะไปเลย รอยต่อซีนอารมณ์เราว่ามันไม่ค่อยสมูธ เวลาที่อารมณ์ x จะกลายมาเป็นอารมณ์ y สลับกันง่ายๆ เพียงได้แค่ขึ้นบทใหม่หรือขึ้นย่อหน้าใหม่ โดยเฉพาะคอลินที่เปลี่ยนอารมณ์ปุบปับยิ่งกว่าเปิดปิดสวิตซ์

คอลินเวลาอยู่ในเล่มของพี่ชายคนอื่นๆ แล้วเป็นคาแรคเตอร์ที่มีเสน่ห์น่าสนใจ แต่พอมาอยู่ในหนังสือของเขาเอง ผู้แต่งบรรยายคาแรคเตอร์ของคอลินออกมาได้จืดชืดไปหน่อยสำหรับเรา อารมณ์วนไปวนมาอยู่แค่ไม่กี่อย่างอะ ถ้าไม่ทำตัวน่ารักให้เพเนโลพีหลงก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟใส่จนเธองง เล่มที่แล้วอ่านวันเดียวจบเพราะสนุกมาก ลุ้นมาก เล่มนี้กลายเป็นหนึ่งอาทิตย์ก็ไม่จบ อ่านได้ทีละบทสองบทต้องหยุดพัก รู้สึกเหมือนบทสนทนาและเนื้อเรื่องมัน rambling ไหลไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้จะไปจบตรงไหนเลย ได้แต่ลบเลขหน้าอยู่ในใจตลอดเวลาว่าเมื่อไรจะอ่านจบสักที อ่านมา 4 เล่มชอบเล่มนี้น้อยสุดเลย

ที่ชอบก็คือปมของเลดี้วิสเซิลดาวน์ซึ่งเป็นเดอะแบกของเล่มนี้จริงๆ แบกจนหลังแอ่น แต่ก็ลุ้นอยู่นะ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราสนใจอ่านจนจบได้ ตอนท้ายแก้ไขปัญหาได้ง่ายไปอีกเหมือนกัน คิดว่าจะมีเล่ห์เหลี่ยมหรือลูกเล่นว่านี้ แต่คุณพี่คอลินแก straightforward มากๆ งงมาก ไคลแมกซ์ก็เหมือนใส่มาเพื่อที่จะได้ขมวดปมเรื่องของสองตัวละครนี้ให้จบ อ่านเล่มนี้แล้วไม่ได้อยากอ่านเล่มของเอโลอิสต่อเท่าไรเลยอะ สงสัยต้องพักก่อน...

จริงๆ เนื้อเรื่องให้ 6.5 แต่แถมให้เป็น 7 เพราะตอนอยู่ด้วยกันช่วงท้ายๆ คอลินหวานมาก ละลายไปเลย...

คะแนน 7/10